Historia szkoły

Szkoła Parafialna w Sobolowie była notowana już w 1432r. Uczył w niej m.in. Szymon z Krakowa, w 1619 - Tomasz Siembogowicz.
Wraz z ubożeniem Polski od połowy XVII wieku maleje zainteresowanie społeczeństwa utrzymaniem szkół. Zanika i szkoła w Sobolowie. Taki stan istniał do połowy wieku XIX. W tym czasie zaczynają się odradzać szkoły parafialne przy kościołach. W którym roku ponownie powstała szkoła parafialna w Sobolowie brak dokładnych danych. Wiadomo z "Kroniki Szkolnej", że "ostatnim nauczycielem tej placówki był organista Jan Osuchowski. Chodzili do niej chłopcy od 18 do 20 lat. Uczyli się czytać druku. Ćwiczono się też w śpiewie kościelnym, niektórzy nauczyli się nieco pisać".
Uchwała Sejmu Krajowego we Lwowie w 1883r. przyczyniła się do powstania szkół publicznych prawie we wszystkich miejscowościach. W 1889 roku dla wiosek Sobolowa, Kamyka i Nieprześni utworzono szkołę jednoklasową w Sobolowie. Pierwszym nauczycielem mianowanym był Stanisław Zięba.
Nauczyciel do Sobolowa przyszedł, ale nie było dla niego mieszkania ani lokalu na szkołę. Wynajęto izby u biednej wdowy. Nauczyciel zamieszkał w innej chałupie daleko od szkoły. Po dwóch latach na miejsce dotychczasowego nauczyciela przyszedł, przeniesiony z Łapanowa nowy nauczyciel - Jan Głuś. Rozpoczął starania o budowę szkoły na miarę ówczesnych potrzeb. Zabiegi nie były łatwe, bo ludzi bogatych nie było. Pięć dworów istniejących w wymienionych wioskach zbliżało się do parcelacji. Ludność tutejsza po uwłaszczeniu dopiero rozpoczęła wyjazdy na zarobki do Czech, Francji, Prus, Królestwa Polskiego.
Ostatecznie zdecydowano się na budowę szkoły murowanej, jakiej pragnął nauczyciel. Budowę rozpoczęto w 1893r. a ukończono w 1894 roku. Koszt budowy wyniósł 4000 tys. złotych reńskich. (Od 1892r. weszły do obiegu korony. jeden reński był wart dwie korony), Sobolów zapłacił ponad 1500 reńskich, dwory ponad 1000, Kamyk i Nieprześnia - około 1500 reńskich.
Część dokumentacji z tych lat przetrwała. Nauczyciel bardzo solidnie ją prowadził. Dzięki temu wiemy, że ówczesne roczniki liczyły przeciętnie po 20 dzieci. W dużej mierze znamy dalsze losy tych uczniów. Na ogólną liczbę chłopców z tych roczników przynajmniej 8 zginęło na wojnie, 2 zostało nauczycielami, 10 zmarło, 3 było organistami, 4 służyło w policji lub zawodowo w wojsku, 16 wyjechało z Sobolowa. Z pośród pozostałych był stolarz, woźny w banku w Krakowie, grabarz. Trzeba przyznać, że szkoła w Sobolowie dała im dobre podstawy.
W okresie międzywojennym szkoła nie miała dobrych warunków do rozwoju. Został obniżony jej stopień organizacyjny. Od 1937 roku szkoła I stopnia z 5 klasami i z dwoma nauczycielami. Okres okupacji też był niesprzyjający. często zmieniano nauczycieli, przerwy w nauce z powodu braku opału, chorób, kwaterowania wojska nie przyczyniały się do opanowania wiadomości przez uczniów.
Od lutego 1945 roku szkoła w Sobolowie została przemianowana na siedmioklasowa i dodano dwie nauczycielki. Zaczęły się kłopoty lokalowe, bo szkoła dysponowała tylko jedną sala lekcyjną. Władze oświatowe długo zwlekały z budową nowego gmachu. Budowę rozpoczęto pod koniec 1968 roku. Dzięki pomocy rodziców (częściowe opłacenie murarzy) i uczniów (pogłębianie kotłowni, porządkowanie placu budowy) znacznie przyspieszono oddanie budynku do użytku, które nastąpiło 31 lipca 1969 roku.
Większej inwestycji szkoła doczekała się w latach dziewięćdziesiątych po wprowadzeniu gimnazjów. Dobudowano kilka pomieszczeń, stropodach zamieniono na dach dwuspadowy, cały budynek ocieplono, wymalowano, plac od strony północnej wybrukowano kostką, wodę odprowadzono podziemnymi rurami. Szkoła została zgazyfikowana i dzięki temu ogrzewana jest gazem, nie zanieczyszcza środowiska. Po zakończeniu wodociągowania wsi pobór wody ze studni lokalnej został zastąpiony wodą z wodociągu. Teraz wielki znaczenie ma wykorzystanie tych udogodnień, docenienie ich przez społeczeństwo i młodzież szkolną.

opracowanie: Alojzy Kuliga